Deze ochtend reed ik naar mijn werk. Ik hoorde het zoveelste bericht over de zoveelste blokkade. Opnieuw ging het over werkdruk. Bij vrachtwagenchauffeurs deze keer, maar vervang het door postbodes, treinbestuurders, agenten of weet-ik-veel-wat en je hebt een idee van de nieuwsberichten van de afgelopen maanden.
Elke keer opnieuw vraag ik me af waar we eigenlijk mee bezig zijn. Elke keer wordt dat gevoel ook sterker. En vandaag moet het er toch even uit.
Blijkbaar voelen wij allemaal een enorme druk. Door het werk dat op ons wacht, door social media, door de vele keuzes en opties die we hebben, door media, door vrienden en familie, door onszelf. Burn-out is een ziekte van deze tijd: iedereen kent wel iemand die het heeft (gehad) of in ieder geval op het randje zat. En toch blijven we allemaal gewoon verder razen.
Is dit wel wat we willen? Is dit wat we voor onze kinderen willen? In principe kiezen wij nog min of meer voor zo’n leven, maar zij… Zij worden van jongs af aan meegesleurd in de ratrace. Na twee weken vakantie en elke ochtend een uur lang knuffelen en soezen in bed was mijn dochter niet akkoord toen we vanochtend na tien minuten opstonden. Zij heeft de voorbije veertien dagen in pyjama kunnen ontbijten en weigerde nu haar kleren aan te doen. Ze zat dus in haar ondergoed aan de ontbijttafel. Het enige dat ik hier thuis en onderweg toen ik het bericht hoorde, kon denken was: I feel you!
Ik droom elke dag, en nog meer na een vakantie, van meer tijd voor minder. Vooral ’s morgens en ’s avonds, maar ook overdag. Voor mezelf, maar vooral ook voor haar. Als het zo verder gaat, zal haar leven vanzelf meer dan druk genoeg worden wanneer ze ouder is. Een rustige, zorgeloze kindertijd klinkt toch als een prachtig ideaal. En ik hoor je denken: zo zit de wereld niet in elkaar. Dat is het echte leven niet. Alleen…het echte leven, de echte wereld, die wordt gevormd door ons. Door jou, mij en miljoenen anderen hier in de westerse wereld.
Als we blijven denken dat het “de maatschappij” is die zo druk is, als we blijven zeggen dat dit “het gewone leven” is dan gaat er niks veranderen. Misschien wordt het eens tijd dat “de maatschappij”, die gewoon uit ons bestaat, gas terug neemt en zichzelf eens kritisch bekijkt. Wat zijn we eigenlijk aan het doen? En vooral waarom? Het is misschien maar een druppel op een hete plaat, maar liever dat dan de druppel die de emmer doet overlopen.
En ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te vertragen, vooral voor mijn dochter, in de hoop dat er vanuit onze maatschappij eenzelfde beweging wordt ingezet.