Ons Juliet is echt op een leeftijd (2 jaar) dat ze niets liever doet dan mij helpen: afwassen, poetsen, koken, de wasmachine leeg maken … Allemaal dingen waarbij ze spontaan begint te helpen of het vraagt.
En ik zeg uiteraard toe. Niet dat het sneller vooruit gaat als ze helpt. Vaak is het tegendeel zelfs waar. Plus dat er regelmatig ook nog net iets meer rommel is dan voordien. De reden waarom ik haar elke keer laat helpen of haar zelf uitnodig, is omdat ik het belangrijk vind.
Als fan van Montessori kan ik niet anders dan fan zijn van klusjes. Wij zien dat trouwens als “klusjes”, maar voor onze kinderen is dat gewoon spelen en leren. Ze leren voor zichzelf, anderen en hun omgeving te zorgen.
Er ontstaat een gevoel van verbinding, zowel tussen haar en mij als we bezig zijn, maar ook tussen haar en bv. ons huis. Daarnaast geef ik haar verantwoordelijkheid en vertrouwen en daardoor ook zelfstandigheid en zelfvertrouwen.
Kinderen observeren ons eerst en beginnen daarna mee te doen. Als je iets toont, probeer dan zo min mogelijk te zeggen. Je woorden leiden je kind af en zeggen hen minder dan wat je laat zien.
Enkele ideeën die wij hier regelmatig laten doen:
- een poetsdoek geven en de badkamer mee laten poetsen
- het stof afdoen
- kinetisch zand opkuisen met blik en borstel
- (zacht) eten snijden met een speciaal mesje
- handen wassen
- zichzelf aankleden
- wasmachine in- of uitladen
- tafel klaarzetten
- boterhammen zelf laten smeren met een botermesje
- zelf drinken ingieten
- …
Er zijn echt genoeg voorbeelden te vinden van wat je kan doen. Belangrijk is dat je niet dwingt en dat je je eigen grenzen bewaakt. Als jij het niet ziet zitten om na het poetsen nog een hele plas water op te kuisen, moet je je kind niet laten helpen met een kletsnatte vod. Ofwel wring je ze dan zelf uit, ofwel doe je het alleen.