Voor een mooie [kinder]tijd
Als de batterijen op zijn…

Als de batterijen op zijn…

krijg je een hele ongeduldige moeder.

Dit artikel van Kelly is mij altijd bijgebleven. Ik weet van mezelf dat ik introvert ben, maar niet per se in de “verlegen” zin van het woord. Pas op, bij nieuwe mensen of in grote groepen zal je mij niet echt horen, maar anders ben ik niet echt verlegen. Het is pas sinds dit artikel dat ik denk: dat is het!

Ik ben zo iemand die liever alleen in haar zetel hangt met een laptop of boek op de schoot. Iemand die daar energie van krijgt. Ik krijg dat niet van avonden op café met vrienden. Zelfs niet als die avonden op een deftig uur stoppen. Voor mijzelf zorgen is tijd “alleen” doorbrengen. (Dat mijn wederhelft in diezelfde zetel hangt, maakt me niet zoveel uit.) Het punt is alleen: als mama is het niet simpel om “alleen” te zijn.

In het begin viel dat heel goed mee: mijn dochter sliep nog veel (en lang, overdag toch). De laatste tijd zijn haar middagdutjes een heel stuk korter en zijn er zelfs dagen dat ze niet meer gaat slapen. Als ze toch slaapt, doe ik dat ook. Ook zelfzorg natuurlijk, maar ergens zie ik dat ook als tijdverspilling. Daarnaast valt ze de laatste tijd ’s avonds moeilijker in slaap en moeten we naast haar blijven zitten tot ze slaapt. Dat doe ik met een boek dus in een bepaald opzicht is dat ook zelfzorg, maar een blogpost schrijven (iets wat voor mij ook zelfzorg is) lukt dan niet.

Lang verhaal kort: door de weinige momentjes “alleen” zijn de batterijen een beetje op aan het geraken. In combinatie met een peuter die graag test, uitprobeert (niet negatief bedoeld) en best vermoeiend kan zijn, is dat niet ideaal. Tel daar nog eens de hormonen bij van een zwangerschap (geef ik van alles de schuld) en mijn lontje wordt er alleen maar korter op. Dat heb ik dit weekend gemerkt. Ik heb op 24u tijd waarschijnlijk meer dan 10 keer mijn geduld verloren, heb geroepen, een natte washand op de grond gegooid (echt gebeurd!) en geweend. Komt nog bij dat de wederhelft niet thuis was en ik dus lekker alleen verantwoordelijk was.

Ik heb het aan haar proberen uit te leggen aangezien zij zelf natuurlijk ook helemaal overstuur raakte. Dat vind ik waardevol, maar voor de rest vind ik het zo jammer. Ik ben normaal gezien iemand die veel geduld heeft, kalm blijft, gevoelens en frustraties benoem voor haar en haar troost als ze het lastig heeft. Dat zijn allemaal dingen die me die 24u niet gelukt zijn. Tijd dus om eens te kijken hoe het anders kan.

Ik zou graag terug gaan mediteren en schrijven. Daarom overweeg ik om hier wat vroeger voor op te staan. Het vervelende daaraan is dan weer dat de dochter zelf ook een hele vroege vogel is. Of dat goed uitdraait, moet ik dus nog eens bekijken.
Tijd maken voor mijn blog staat ook hoog op mijn lijstje. Hopelijk lukt dat als we terug een normaal ritme gevonden hebben met in plaats van een vakantieritme. Ze ligt dan eerder in bed waardoor ik ’s avonds iets meer tijd heb.
En dan wil ik mezelf graag nog een creatieve hobby aansmeren. Wat weet ik nog niet precies, maar liefst iets zonder computer of iets in die aard. Eerst dacht ik aan fotografie, maar dan heb je toch weer die computer nodig. Misschien ga ik wel naaien of leer ik piano spelen. Die twee dingen staan al een tijdje op mijn lijstje.