Ons Louise is ondertussen al twee weken oud en is ook al bijna even lang mee thuis. Ik zou liegen als ik beweer dat het altijd allemaal schitterend gaat, maar ik moet er ook niet flauw over doen dat het eigenlijk best goed gaat.
Uiteraard ben ik moe. Uiteraard zijn er wel eens hoge emoties, zowel bij ons Juliet als bij mij. Uiteraard is het soms allemaal net iets anders dan hoe ik het in mijn hoofd gepland had. En toch vinden we allemaal ons nieuwe plaatsje binnen ons gezin.
Wij beschouwen ons Louise echt als lid van ons gezin. Daarmee bedoel ik dat ze is waar wij zijn. Ze is een onderdeel van ons gezin, zelfs al slaapt ze 90% van de tijd. Maria Montessori zegt dat een kind, hoe jong ook, zijn omgeving absorbeert. Dingen die hij ervaart, zijn niet enkel een herinnering maar vormen zijn of haar persoonlijkheid mee. De eerste periode gaat over het zich aanpassen op zo’n manier dat de plaats waar hij of zij geboren wordt, de enige is waar hij of zij wil leven. Het is om die redenen dat wij het belangrijk vinden om ons Louise “deel te laten nemen” aan onze activiteiten.
Hoe doen we dat dan concreet?
- Ze slaapt altijd in hetzelfde bedje maar wel op een andere plaats. Wij huren een Bednest en verplaatsen het bedje ’s morgens naar beneden en ’s avonds weer naar boven. Op die manier is ze altijd dicht bij ons.
- Als ze wakker is, ligt ze op haar speelmat die in onze living ligt, vlakbij het speelgoed en de speelmat van ons Juliet.
- Als we eten en ze is wakker, maken we gebruik van onze relax. Die is in hoogte verstelbaar waardoor ze samen met ons aan tafel kan “zitten”.
- Als we ’s avonds voor het slapen gaan een boekje lezen met ons Juliet, pakken we ons Louise er soms ook bij.
Het komt er dus eigenlijk op neer dat ons Louise gewoon meedraait in ons gezin en op die manier ook leert hoe het er hier aan toe gaat, hoe ons gezinsleven eruit ziet.
Daarnaast betrekken we ons Juliet ook zoveel mogelijk bij de zorg voor ons Louise. Dit doen we natuurlijk voor zover ons Juliet er zelf zin in heeft en in de mate van het mogelijke voor haar leeftijd. Concrete voorbeelden hiervan zijn de volgende:
- De kleertjes voor die dag laten kiezen, sokjes laten nemen, een pyjama laten kiezen… De kleren van ons Louise liggen op dezelfde manier in de kast als die van ons Juliet wat het voor haar ook weer herkenbaar maakt.
- Ze gaan samen in bad en ons Juliet mag dan met een potje wat water over ons Louise haar buikje gieten.
- Uit zichzelf gaat ons Juliet regelmatig kijken naar haar zusje. Het bedje staat op de grond wat maakt dat ze er gemakkelijk bij kan. Er worden hier een hele dag door kussen en knuffels uitgedeeld, ze checkt of ze nog wel slaapt, speelt een muziekje af…
- Als er een pamper ververst wordt, wil ze meestal mee komen kijken. Soms vraagt ze dan ook om de drukknoopjes open of dicht te mogen doen.
- Zo goed als elke morgen, wanneer ons Juliet bij ons in bed komt, wil ze ons Louise vastpakken.
Ik weet niet of dit ervoor zorgt dat het allemaal redelijk vlot verloopt of dat ons Juliet op zichzelf er gewoon “minder” last van heeft. Waarmee ik niet wil zeggen dat het haar nooit te veel is he, maar naar ons Louise toe is ze echt enorm zorgzaam.
Wat ik trouwens sowieso probeer te doen om tegemoet te komen aan het moeten delen van mama is het spelmoment na het eten ’s avonds. Elke avond probeer ik om mijn timer te zetten en een kwartier of twintig minuten enkel en alleen met haar te spelen. Dit lukt niet altijd (zo lang), maar vijf dagen op zeven wel. Dat is haar moment. Ook in de namiddag probeer ik een periode met haar boekjes te lezen en krijgt ze mijn volledige aandacht. Ze kijkt echt uit naar die momenten. En als ze het moeilijk heeft, krijgt ze alle ruimte om de spanning te ontladen.