Ik vind het geweldig als ons Juliet zichzelf verliest in haar spel en ik vanop afstand kan toekijken en vooral kan luisteren wat ze allemaal verzint en in haar spel verwerkt.
Dat alleen spelen gaat niet vanzelf en lukt ook niet altijd. Er zijn dagen of momenten genoeg waarop ze graag wilt dat we met haar meespelen, maar even goed zijn er heel wat momenten dat ze een hele tijd alleen kan spelen. Er zijn een paar dingen waarop ik probeer te letten om dat alleen spelen te stimuleren.
Ik denk dat de belangrijkste voorwaarde is dat er genoeg tijd samen moet zijn. Door eerst volledig aanwezig te zijn en haar mijn volle aandacht te schenken, lukt het haar daarna beter om even alleen te spelen. Dagelijks hebben we een moment van spel-tijd, soms tien minuten, soms dertig.
Verwacht niet dat je kind uren aan een stuk alleen kan spelen. Op sommige dagen lukt het hier met moeite vijf minuten. Dat is soms lastig, zeker als je iets gedaan wilt krijgen, maar er is weinig aan te doen. Stel je verwachtingen dus bij.
Ons Juliet speelt het langst alleen met speelgoed waarbij ze haar fantasie de vrije loop kan laten gaan: haar poppenhuis, poppen, boerderijdieren, blokken… Bij ons werkt het dus het beste als ik hier heel wat van voorzie. Het helpt ook als het aanbod regelmatig wisselt en alles netjes weergegeven wordt.
Ik probeer het spel van ons Juliet, en ook van ons Louise, zoveel mogelijk te respecteren. Als ze heel geconcentreerd met iets aan het spelen is, probeer ik haar in de mate van het mogelijke niet te onderbreken. Uiteraard moet dat wel als we bijvoorbeeld naar school gaan vertrekken, maar op andere momenten, zoals bijvoorbeeld bij het eten, laat ik haar spelen tot ze klaar is.