Wij proberen hier thuis geen loftrompet op te steken, niet te prijzen. Net zoals wij proberen om niet te straffen of te belonen. Geen stickers, geen dessert als ze haar bord heeft leeggegeten, geen time out, geen “flink zo”.
Er zijn wel wat redenen waarom we dit doen.
We willen haar intrinsieke motivatie behouden en niet vervangen door extrinsieke motivatie. Alfie Kohn beschrijft in zijn boek “Onvoorwaardelijk ouderschap” meerdere onderzoeken die aantonen dat prijzen de intrinsieke motivatie kapot maakt. De focus wordt verlegd van het waarom van gedrag naar de reactie erop.
Zo was er een onderzoek waarbij twee groepen van kinderen hetzelfde drankje kregen. De ene groep werd geprezen als ze het opdronken, de andere niet. Een week later vonden de kinderen, die werden geprezen, het drankje minder lekker dan de andere groep.
Wie ooit al eens een baby of jong kind bezig gezien heeft, weet dat het niet nodig is om het te prijzen. De trots die je op hun gezichtje ziet als ze iets zelf tot een goed einde hebben gebracht is goud waard en zegt genoeg.
We willen kijken naar het effect op de lange termijn en haar zelfvertrouwen vergroten. Ik twijfel er niet aan dat prijzen (of andere vormen van beloning) effect hebben op de korte termijn. De vraag is alleen wat het op de lange termijn met hen doet. Door constant complimenten te krijgen, worden ze daarvan afhankelijk. Ze hebben het nodig om nog meer lof te krijgen. Op die manier belanden ze in een vicieuze cirkel waarbij ze iemand anders nodig hebben om een goed gevoel te hebben over zichzelf.
Ik wil niet dat mijn kinderen afhankelijk zijn van iemand anders om zich goed te voelen over wie ze zijn en wat ze in hun mars hebben.
Prijzen legt de focus op het gedrag. En dat is nu net wat ik niet wil. Gedrag is voor mij het topje van de ijsberg en ik heb meer interesse in wat eronder zit: behoeftes en emoties. Dat is waar volgens mij de sleutel ligt in het veranderen van gedrag. Dat is volgens mij de reden waarom een kind bepaald gedrag wel of niet stelt.
Allemaal goed en wel, maar wat doen jullie dan eigenlijk wel? Krijgen jullie kinderen dan nooit een compliment? Jawel, maar liefst zo weinig mogelijk één waarin een oordeel verstopt zit.
- We tonen interesse in wat ze doen. We spelen met hen en geven hen aandacht. Ook op de momenten dat alles goed gaat.
- We beschrijven in plaats van beoordelen. Als ons Juliet een tekening gemaakt heeft, vertellen we wat we zien. De laatste tijd tekent ze vaak lieveheersbeestjes. Ik zeg dan niet “Wat een mooi lieveheersbeestje”, maar ik vertel haar bv. het volgende: “Ik zie dat je pootjes tekende en hier zie ik de stipjes van het lieveheersbeestje.” Bij een ouder kind kan je eventueel ook nog vragen stellen als “Hoe kwam je op het idee om die kleuren te gebruiken?”
- We bedanken haar net zoals we een volwassen persoon zouden bedanken als die ons helpt. Vaak beschrijf ik daar ook mijn gevoel bij.
- We zeggen dat we van hen houden. Zomaar. Doorheen de dag als het in ons opkomt. En ook voordat ze gaan slapen.
Ik zei eerder al dat we proberen om niet te prijzen. Dat is niet altijd even gemakkelijk omdat het zo’n evidentie is in onze maatschappij. Overal wordt er beloond, worden er complimenten gegeven. Ik ben geen perfecte ouder, al een chance, maar heb wel de intentie om er op een bewuste manier mee om te gaan.
Ik plan in mijn Facebookgroep Een mooie [kinder]tijd nog een live over de loftrompet (of misschien is die ondertussen geweest en kan je die daar terugvinden). Wees welkom!
Deze post bevat partnerlinks die jou niks kosten.