Ons Louise is een duimzuiger. Of ja, echt zuigen doet ze niet, maar ze sabbelt een beetje. Een tutje hebben we nooit gebruikt. We hebben het wel geprobeerd bij ons Juliet, maar die was er geen fan van. Ik herinner me trouwens nog wanneer we dat voor het eerst probeerden. We moesten een extra nacht in het ziekenhuis blijven omdat ze onder de blauwe lamp moest. Ze lag 24u aan een stuk in haar blootje, met een stoffen brilletje op haar ogen, apart in de verzorgingsruimte op onze ziekenhuiskamer. Uiteraard deed ze niets anders dan wenen en op den duur stelde de vroedvrouw in het ziekenhuis voor om een tutje te gebruiken. Ik heb dat toen even geprobeerd, maar ze pakte het niet aan. Nu begrijp ik ook beter waarom, al ben ik toen ook wel instinctief heel vaak bij haar gaan staan. Ik had trouwens gezegd dat wanneer ons Louise dat ook moest doen, ik mijn stoel er gewoon naast zou zetten en geen seconde zou weggaan. Dat is gelukkig niet nodig geweest.
Enfin, ik wijk af. Ons Juliet wou dus geen tutje en eigenlijk vonden we dat best gemakkelijk. Zij heeft ook nooit haar duim gebruikt, wel een knuffel wat dan eigenlijk weer op hetzelfde neer komt (kom ik later op terug), maar een knuffel lijkt “minder erg” dan een tut. Toch zeker wanneer je ouder wordt en je die tut af moet geven. Omdat het zo gemakkelijk was en het voor ons zo evident is om geen tut te gebruiken, hebben we vanaf het begin gezegd dat ons Louise er ook geen zou krijgen.
Dat duimzuigen baart me zorgen en niet zozeer omdat het slecht is voor haar toekomstige tanden. Binnen aware parenting wordt het gezien als een controlepatroon, een onderdrukkingsmechanisme.
Voor ik dat verder uitleg, wil ik het eerst even specifieker hebben over dat duimzuigen. Alle kinderen steken hun duim of handen in hun mond op een bepaald moment. Dat hoort bij het leren en ontdekken. Op dat moment zijn ze wel alert en aanwezig. Ze zijn actief bezig.
Kindjes die het duimzuigen gebruiken als controlepatroon hebben een glazige blik als ze hun duim in hun mond hebben. Ze lijken van de wereld te zijn. De reden hiervoor is dat ze zich niet veilig genoeg voelen of geen ruimte krijgen om hun gevoelens van frustratie, verdriet, overweldiging… kwijt te raken. Het duimzuigen helpt om alles te vergeten, maar het gevoel blijft natuurlijk wel zitten. Vergelijk het met een volwassene, die een sigaret opsteekt uit ongemak of die eens goed op de lappen gaat om “alles even te vergeten”. Om die reden was de knuffel van ons Juliet ook een controlepatroon: als ze verdrietig was, moest ze die hebben.
Het punt is dus dat ik dat helemaal niet wil. Nu, meestal is ze niet van de wereld wanneer ze haar duim of vingers in haar mond heeft. Wanneer ze in slaap wil vallen daarentegen, gebruikt ze ook haar duim en op zo’n moment is ze niet “aanspreekbaar”. Ook wanneer ze, in haar slaap, even schrikt van iets zal ze haar duim in haar mond steken.
Wat ik dan doe? Alleszins niet haar duim uit haar mond trekken. Ze kiest er zelf voor om dat te doen en ook al vind ik het niet leuk, ik laat die duim zitten. Wel streel ik haar handje of wang en vertel ondertussen dat ik bij haar ben. Ik zeg ook letterlijk dat het veilig is en dat ze mag wenen als ze daar behoefte aan heeft. Soms gebeurt dat, soms ook niet.
De eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat het niet altijd lukt. Ik heb twee kindjes en kan ze jammer genoeg niet allebei tegelijk mijn onverdeelde aandacht geven. Dat zal ook de reden zijn dat ze beginnen duimzuigen is, vermoed ik. Zeker in deze tijden waarin ons Juliet altijd thuis is, is het niet altijd even gemakkelijk. Ik draag haar trouwens wel vaak bij mij in een draagzak, maar dat is niet hetzelfde als echt contact en verbinding maken. Het is niet zo dat ze zich dan per sé veilig voelt of het idee heeft dat er ruimte is voor haar gevoelens en de nodige ontlading.
Wil je hier meer over lezen dan raad ik je het boek De taal van huilen van Aletha Solter aan.
Deze post bevat partnerlinks die jou niks kosten.