Vorige week schreef ik een algemene post over eten, maar vandaag wil ik het even hebben over onze keuze voor ons Louise.
Sinds een dikke week eet ons Louise vaste voeding. We hebben gewacht tot ze, zo goed als, zes maanden was om een aantal redenen. Om te beginnen geef ik nog borstvoeding en wordt er dan vaak aangeraden om te wachten tot 6 maanden. Daarnaast wilden we graag met stukjes starten en dan is het belangrijk dat ze min of meer rechtop kunnen zitten. We hebben ook gewacht tot ze interesse begon te tonen in ons eten. We hebben een relax die je in hoogte kan verstellen en in die stoel zat ze altijd bij ons aan tafel. Op een gegeven moment zag je dat ze ons altijd heel geïnteresseerd aan keek als we aten. Ze zou ook alles vastgepakt hebben wat ze kon als ze op onze schoot zat. Dat is nog trouwens.
Zoals ik in de andere blog al uitgelegd heb, kreeg ons Juliet in het begin wel gepureerd eten. Dit liep niet zoals verwacht en gehoopt. Vanaf dat we haar lieten doen, ging het beter. Ik denk dat dat er ook voor gezorgd heeft dat we nu graag vanaf het begin stukjes wilden geven.
Of ik dat niet spannend vind? Zeker wel! Na die eerste week ben ik al iets geruster, maar ik hou haar wel constant in de gaten. In het begin deed ze niks anders dan kokhalzen en dat lijkt heel eng, maar eigenlijk is dat een gezonde reflex. Bij een baby ligt die reflex niet zo ver naar achter in de keel als bij ons. Als ze begint te kokhalzen, is het eten dus nog relatief ver weg van haar keel. Het betekent dat het stuk eten te groot is en dat ze het terug uit haar mond wilt of op z’n minst kleiner wilt maken voordat ze het doorslikt. Als ik dat in mijn achterhoofd hou, ben ik al iets relaxter en kan ik haar ook rustig laten doen. Ik wilde telkens op haar rug kloppen, maar als ik haar laat doen, zie ik dat het goed komt. Ondertussen is het kokhalzen trouwens ook al veel minder en kan ze het eten al beter pletten in haar mond. Ze verslikt zich ook zelden.
Het is niet zo dat we haar nooit iets op een lepel aanbieden. Meestal zijn er na een tijdje geen grote stukken meer over die ze gemakkelijk kan vastnemen. Dan plet ik wat van de overschotjes met een vork, schep wat op een lepel en geef haar die aan. Meestal steekt ze die dan zelf in haar mond. Af en toe gebeurt het dat ze zelf met haar hoofdje dichterbij komt omdat ze wilt dat ik de lepel erin steek. Ook wanneer we iets op een lepel geven, doet ze het dus zo vaak mogelijk zelf. We willen haar die controle geven.
Ik heb geen idee wat de aanbevolen hoeveelheden groente- en fruitpap zijn, maar weet wel dat de hoeveelheid vaste voeding die ze nu binnen krijgt daar in de verste verte niet bij in de buurt komt. Dat maakt ook niet uit omdat ze nog heel veel melk krijgt en dat tot één jaar haar belangrijkste bron van voedingsstoffen blijft. Wat we haar nu mee willen geven, is het plezier van eten, zonder druk dus, maar ook het leren kennen van smaken en texturen. Doordat ze een patatje en een stukje broccoli apart krijgt, weet ze van hen allebei hoe het eruit ziet, hoe het voelt, hoe het smaakt. Dat valt weg wanneer je het pureert. Haar motoriek heeft er ook baat bij: ze leert hoe ze de stukjes kan pakken en vasthouden, hoe ze ze moet houden om iets in haar mond te krijgen, hoe ze een lepel kan oppakken en in haar mond kan steken…
Ze krijgt trouwens ook wat water of afgekolfde melk in een klein glaasje. Wij gebruiken geen tuitbekers omdat ze dan andere spieren gebruiken. Naar wat ik gelezen heb, is het gebruik van een open glas (of kleine beker) beter voor de spraak nadien. Daarbij komt nog dat een klein glas ook beter aansluit bij Montessori thuis.
Waar ik me eerlijk gezegd wel wat zorgen om maak, is haar ijzeropname. Rond de zes maanden is de reserve van ijzer opgebruikt. Het is iets dat ze uit vaste voeding moet opnemen. Zowel ons Juliet als ikzelf hebben soms een ijzertekort dus dat is wel iets dat we wat in de gaten gaan moeten houden denk ik.
Nog even een overzichtje van wat ze al gegeten heeft: banaan, avocado, gestoomde appel, gestoomde wortel, gestoomde broccoli, gestoomde aardappel, aardbei, gestoomde zoete aardappel, komkommer en meloen. Bij dat laatste kwam er ook een harder stukje los dat verkeer schoot. Daar heb ik wel even bij moeten helpen. Dat is trouwens iets dat ik een paar jaar geleden gedaan heb toen ons Juliet stukjes begon te eten: ik volgde een EHBO-cursus om te leren wat ik moest doen, moest ze stikken. Die cursus heb ik toen bij mij thuis laten geven aan mezelf en een paar vriendinnen. Echt een aanrader!
Nog even voor alle duidelijkheid: ik denk niet dat er iets mis is met je kindje gepureerd eten geven he! Wij volgden ons gevoel en deden het deze keer niet. Als jouw gevoel zegt om het wel te doen: zeker doen! Dat we nu kiezen voor stukjes, betekent ook niet dat we nooit gepureerde eten gaan geven. We doen gewoon wat we denken dat het beste is.