Ons Louise was 4 maanden toen we in lockdown gingen. Ondertussen zijn we 3 maanden verder en mogen we weer terug wat meer onder de mensen komen. Dat is aanpassen voor haar (en voor mij, maar dat is een ander verhaal). Ze is al die tijd zo goed als altijd thuis geweest en ook altijd bij mij. Nu andere mensen, en dan heb ik het vooral over de grootouders, terug bij ons binnen komen en wij ook al eens naar daar gaan, merk je dat dat voor haar een hele aanpassing is. Ze lijkt niet op haar gemak te zijn en wanneer één van de grootouders tegen haar praat, of nog “erger”, aanstalten maakt om haar aan te raken, begint ze vaak te wenen.
Ze is nu die 6 maanden gepasseerd waardoor het stilaan sowieso lastiger wordt om afscheid te nemen, maar deze situatie heeft dat nu natuurlijk nog extremer gemaakt. Zij herinnert zich naar alle waarschijnlijkheid niet zo veel meer van het huis van de grootouders. De overgang willen we dan ook graag op een rustige manier aanpakken.
Om te beginnen door haar langzaam te laten wennen aan een nieuwe omgeving. Dat doen wij altijd door haar op mijn schoot te laten zitten of op de schoot van de papa. Als ze wat begint te ontdooien, leggen/zetten we haar op de grond om te spelen. Meestal is ze dan wel vertrokken.
Hetzelfde doen we met aanraken of pakken: eerst wanneer ze op onze schoot zit, pas daarna ook effectief pakken. Ik blijf ook altijd in de buurt zodat ik haar terug kan nemen wanneer ze dit aangeeft. Soms is dat al heel snel, soms duurt dat wat langer.
In september begin ik terug op school te werken en gaat zij een paar dagen per week opgevangen worden door de onthaalmoeder/grootouders. In de vakantie gaat zij daarom naar alle waarschijnlijkheid al eens wennen. Ik ben van plan om dit op ongeveer dezelfde manier aan te pakken. Eerst wil ik graag dat ze samen met mij/ons gewend is aan de omgeving. Daarna zou ik haar voor een korte periode achter laten. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitdraaien. Waarschijnlijk ga ik het er zelf nog het moeilijkste mee hebben!