Vandaag is ons Louise exact even lang uit mijn buik als dat ze erin gezeten heeft. Gek om dat te beseffen want die weken zijn voorbij gevlogen.
Ze is plots niet meer die kleine baby, die ze was. Ze kruipt, probeert recht te gaan staan, eet hele aardbeien en bananen op. Zou ook graag ons bord leegeten als ze mocht. Ze speelt liever met het (veilige) speelgoed van haar zus dan met dat van haar. Ze lacht het hardst om de gekkigheid van haar zus.
Maar daarnaast is ze natuurlijk wel nog mijn kleine baby he. Ze drinkt nog elke dag en nacht meerdere keren bij mij. Ze is gefrustreerd wanneer ze iets wil en het nog niet kan. Ze raakt over haar toeren wanneer ze mij niet ziet. Ze zit dan ook nergens liever dan bij mij op schoot of in de draagzak. Ze wordt soms overdonderd door haar zus.
Negen maanden Louise betekent ook negen maanden mama van twee. Ik vind het heerlijk, maar soms ook pittig. Vooral het feit dat ik het gevoel heb altijd tekort te schieten in het geven van aandacht vind ik heel moeilijk. Het is of de ene of de andere en omdat ons Louise nog zo klein is, is zij ook vaak diegene die dan de aandacht krijgt. Dat levert me dan weer een schuldgevoel op tegenover ons Juliet. Niet gemakkelijk.
En het lawaai! Lieve help, die twee kunnen samen veel lawaai maken. Ik ben echt serieus aan het nadenken over zo’n noise canceling hoofdtelefoon want mijn gevoelige oren en ziel kunnen daar niet tegen.
Op naar haar eerste verjaardag nu.