Ik weet het, ik weet het! De dood van George Floyd is ondertussen twee maanden geleden. Het is misschien raar dat ik er nu pas iets over schrijf. Ik denk er al lang over na, maar wou er graag eerst nog wat meer over lezen.
Laat me eerst en vooral beginnen met te zeggen dat ik besef dat ik een enorm privilege geniet. Ik ben een blank vrouw uit de middenklasse, hoogopgeleid, hetero … Het is net dat privilege dat ervoor zorgt dat ik hier nu toch maar even mijn zeg ga doen. Want tot een paar weken geleden was ik me van dat privilege niet eens bewust. Uiteraard had ik door dat racisme een groot nadeel is voor heel veel mensen. Dat het hen heel wat kansen ontneemt. Maar ik had nog nooit nagedacht over het feit dat ik daardoor automatisch heel wat voordelen geniet. Ik heb de kans om mijn stem te laten horen in tegenstelling tot vele anderen die die mogelijkheid niet hebben. Mijn familie kent me ook wel als diegene die “op haar paard” zit als ze commentaar hoort die racistisch van aard is. Ik kan daar, zeker met mijn ervaring als leerkracht in een multiculturele school, toch behoorlijk boos over worden. Dat is natuurlijk al iets, maar verder dan dat ging het tot nu toe niet. Ik vind het heel lastig om anderen hierop aan te spreken. En ook dat is natuurlijk weer een privilege op zich, dat ik de keuze heb om het wel of niet te doen.
In deze paper staat een lijstje met vijftig voorbeelden van wit privilege. Heel veel hiervan zijn herkenbaar. Er zaten er ook weer tussen waar ik nog nooit eerder bij stilgestaan had. Behalve dat ik me hiervan bewust wil zijn en dat ik wat vaker mijn stem wil laten horen, wil ik ook graag met mijn kinderen praten over racisme. Ik geloof dat we, door o.a. bewuste keuzes te maken rond dit thema, een klein stukje van de wereld kunnen veranderen.
Waarom we met kinderen over racisme moeten praten.
Voor ons is dat praten over racisme namelijk een keuze. Voor zwarte mensen is dit bijna een verplichting. Zij moeten met hun hele jonge kinderen constant praten over voorvallen en waarom hen dit overkomt, welk effect dit heeft en altijd zal hebben op hun leven.
Ik dacht lange tijd dat ik mijn kinderen “kleurenblind” kon opvoeden door hen het goede voorbeeld te geven en te doen alsof iedereen gelijk is voor de wet. De laatste weken heb ik geleerd dat het zo niet werkt. Dat kinderen niet kleurenblind zijn. In tegendeel: kinderen van zes maanden (!) zien al dat er verschillende huidskleuren zijn. Kinderen van drie jaar krijgen al te maken met racisme. Het punt is dat deze kinderen de vooroordelen nog niet opgepikt hebben. Dat komt pas later, zo ongeveer wanneer ze vijf jaar zijn.
Ik merk zelf hoe snel die vooroordelen er zijn. Ik vind echt en oprecht dat iedereen gelijk behandeld zou moeten worden. En toch betrap ik mezelf ook op automatische, onbewuste gedachten of veranderingen in mijn houding. Ik ben me hier gelukkig snel bewust van en besteed er ook uitgebreid aandacht aan om die gedachten of veranderingen tegen te gaan. Maar ze zijn er wel.
Ik wil het er met mijn kinderen over hebben dat andere kinderen een andere huidskleur kunnen hebben, maar dat die ook graag met poppen, auto’s of whatever spelen. Ik wil hen laten kennis maken met andere culturen en de gelijkenissen en verschillen. Ik wil hen leren dat het nooit, never, jamais oké is om mensen uit te sluiten of hen bewust pijn te doen om hoe ze eruit zien (ook niet om een andere reden uiteraard). En ik wil graag dat andere ouders dit ook doen. Elke dag, elke week, elk jaar.
Andere dingen die je kan doen.
Los van het gesprek aangaan, wat ik trouwens best nog lastig vind met zo’n jong kind, probeer ik op dit moment nog een aantal andere dingen te doen.
- Lees boeken met personages die er verschillend uitzien. Ik probeer al heel lang wat diversiteit in onze boekenverzameling te brengen, maar moet eerlijk zijn dat ik dit ook lastig vind. We hebben zeker wel een aantal boeken, maar ik vind er precies weinig waarin het hoofdpersonage niet wit is. Als je nog tips hebt, hoor ik die graag.
- Kijk eens naar het speelgoed. Dat is voor ons een groter werkpunt dan de boeken. Alle poppen zijn bijvoorbeeld wit. Ik heb al gedacht over een bruine pop, maar aangezien ze er al drie heeft op dit moment, vind ik dat ook weer “stom” om nog een vierde te kopen.
- Bekijk de series die je kind kijkt op TV eens kritisch. Welke personages zijn er en hoe divers zijn die?
- Zoek zelf meer informatie op. Het is door zelf meer te lezen en informatie op te zoeken, dat je je ook zelf meer bewust wordt van het probleem, je eigen gedrag en gedachten. De website Wit Huiswerk is een goed beginpunt.
- Laat je stem letterlijk horen. Ga in tegen racistische uitlatingen. Hoe moeilijk dit ook is. Ook dit is nog een werkpuntje voor mezelf.
- Doneer aan het goede doel. Via het Instagramaccount @tot_zover vind je een lijst met organisaties en initiatieven waaraan je geld kan geven.
Andere bronnen om te lezen
Ik noemde al eerder Wit Huiswerk als mooi startpunt. Daarnaast kan je bij Werk & Leven ook een lijst aanvragen met interessante bronnen over racisme en wit privilege. Op Instagram hebben @bigcitylifeblog en @lecoeuramareebasse in hun opgeslagen stories ook heel veel informatie staan.
De post bevat een aantal links van een partnerprogramma. Als je via deze link iets koopt, krijg ik hier een kleine commissie op.