Eén van de dingen die ik belangrijk vind om mee te geven aan mijn dochters is dat hun mening belangrijk is. Dat ze, door ernaar te luisteren, een beetje controle hebben en dat hun eigen idee ook gerespecteerd wordt. Praktisch gezien betekent dat vaak dat ik hen een keuze geef. En ja, ik spreek in het meervoud want zelfs met een baby van bijna 10 maanden kan dat.
Haar speelgoed staat in een lage, open kast zodat ze er gemakkelijk bij kan. Zij is dus diegene die iets kiest uit haar kast (of die van haar zus) en op die manier aangeeft waar ze zin in heeft. Af en toe probeer ik een activiteit uit met haar, zoals bijvoorbeeld met de plasticine, maar als ik zie dat ze er geen interesse in heeft, stopt het ook daar.
Ook boeken kan ze zelf kiezen uit een beperkt aanbod in een mandje.
Verder zijn wij direct met het geven van stukjes begonnen toen ze vaste voeding kreeg. Ik schreef er hier al eens over, maar het komt er dus op neer dat zij ongeveer hetzelfde krijgt als ons, dat dit niet gepureerd wordt en ze dit zelf met haar handen (of soms een lepel) eet. Ze kiest zelf wat ze eet en hoeveel ze eet.
Sinds kort geef ik ook een keuze wat betreft de kledij die ze draagt. Ik laat haar bijvoorbeeld twee broeken zien en vraag haar welke ze wilt dragen. Diegene die ze aanwijst, wordt het. Het is een heel simpele manier om haar hierbij te betrekken en op zich lijkt het onbenullig. En toch geloof ik erin dat het net door zo’n kleine, onbenullige zaken is dat kinderen voelen dat ze ook iets te zeggen hebben.