De afgelopen twee weken was het al een aantal keren mooi weer. Nu is ons Louise sowieso wel een kind dat vraagt om naar buiten gegaan, maar sinds ze gezien heeft dat het grote raam in onze living een schuifraam is en je langs daar dus ook naar buiten kan, sleurt ze ons meerdere keren per dag mee naar daar met de vraag om haar buiten te laten. Ze vindt het heerlijk om op haar blote voetjes en zonder jas naar buiten te stappen en dan wat door de tuin te gaan. Soms kan dat, soms niet. Ik probeer met een aantal dingen rekening te houden om tegemoet te komen aan haar vraag om buiten te zijn. Nu, maar ik denk ook al na over deze lente en zomer.
Om te beginnen hebben wij heel veel (bijna alleen maar) ramen tot op de vloer. Dat betekent dat ze heel gemakkelijk recht de tuin in kan kijken of naar de kippen bij de buren kan kijken. Daar maakt ze ook gretig gebruik van. Op die manier kan ze toch iets van buiten zien als ze binnen is. Is dat bij jou niet het geval? Misschien zijn de ramen wel laag genoeg om met een simpel opstapje naar buiten te kunnen kijken? Hier gebeurt het trouwens ook regelmatig dat ze ons bij de hand neemt en dan meeneemt naar de ramen die hoger zijn. Ze gaat dan graag op de vensterbank zitten of staan om naar buiten te kijken (daar blijven we uiteraard bij staan).
Meestal gaan wij ’s morgens, als we terugkomen van school, naar buiten. Dat is ons vast momentje aan het worden. Het is nu zelfs zo dat ze naar de kast wijst waar het emmertje vogelzaad instaat zodat ze dat kan nemen. Meestal blijven we dan een tijdje in onze tuin of wandelen we een klein stukje in onze straat. Ook dat laatste geeft ze zelf aan door naar de poort te gaan. Dat momentje begint nu routine te worden, maar is iets dat ik heel bewust ingebouwd heb omdat ik merkte dat ik het lastig vond om met haar naar buiten te gaan. Ze slaapt meestal van net voor de middag tot net erna. Als ze dan gegeten heeft, is het al bijna tijd om haar zus te gaan halen. Dat, in combinatie met het gedoe van een jas, winteraccessoires en schoenen, maakte dat we vaak gewoon niet naar buiten gingen. Door nu direct ’s morgens naar buiten te gaan, als we onze jas en schoenen nog aanhebben, lukt dat dus wel.
Als het nog warmer wordt en er nog niet te veel vliegen/muggen zijn, kan ik het schuifraam en het vliegenraam open zetten waardoor ze zelf naar buiten kan. Ik kan zo goed als de hele tuin zien vanuit de living waardoor ik haar in de gaten kan houden, ook als ik nog even iets moet afwerken in huis. Ik voel me er niet comfortabel bij om haar op deze leeftijd al lang alleen te laten buiten, maar voor een paar minuutjes vind ik dat geen probleem als ik haar kan zien.
Ik zou deze zomer ook graag iets van rek of zo in de tuin willen hebben om wat speelgoed in te zetten zodat ze ook buiten gemakkelijk iets kan nemen waarmee ze wil spelen. Op dit moment staat het stoepkrijt, de bellenblaas en de bal nog binnen waardoor ik nu alles altijd mee moet sleuren. Het zou praktisch zijn om dat in de zomer netjes, in Montessoristijl, buiten te hebben.
Ik schreef in het verleden al eens over baby’s de natuur laten ontdekken en dat het me niet stoort dat ze dan vies wordt of eens zand in haar mond steekt. Dat is uiteraard niet veranderd nu ze een peuter is. Als zij van een natte glijbaan wil glijden, laat ik haar dat doen. Als ze in een plas wil stampen of met haar handjes erin wil slaan, laat ik haar doen. Zit ze met haar handen in zwart zand te peuteren dan laat ik haar doen. Ze ervaart en leert er zoveel van dat ik het absoluut niet erg vind dat ze dan vies wordt.