Wij hebben voor allebei onze dochters een Tripp Trapp van Stokke als eetstoel. Net als heel veel andere gezinnen, denk ik. Bij ons Juliet hadden we die gekocht omdat we die mooi vonden. Maar naast het schoonheidsaspect zijn die stoelen ook heel handig in een huishouden dat kinderen zoveel mogelijk zelf wil laten doen.
Door de voetsteun is het ideaal om kinderen er zelf op te laten klimmen. En dat kan al redelijk vroeg. Ik geloof dat ons Louise vanaf een maand of 14 zelf op de stoel begon te klimmen. Het is dus geen gevecht om haar erin te zetten.
Dat betekent dus ook dat de beugel er al een tijdje af is. Ze zit dus ook los op haar stoel. Wij hebben nooit riempjes gehad. In dat opzicht heeft ze dus altijd los in haar stoel gezeten, maar de beugel zorgde er wel voor dat ze er niet af kon schuiven. Dat is nu niet meer. Ze voelt dat zelf ook perfect aan als ze naar voor schuift. Soms doet ze het, met een guitige snoet, expres, maar stopt ze wel op tijd.
Ze kan er zelf op en kan er ook zelf weer af. Nu doet ze dat zelden zelf als wij in de buurt zijn. Ze vindt het dan precies fijner als wij haar eraf halen. De keren dat ze er zelf op klimt en we niet in de onmiddellijke omgeving zijn, gaat ze er zelf ook weer terug af. In principe heeft ze dus de volledige regie over haar eetmomenten: wanneer ze aan tafel komt, wanneer ze genoeg heeft en er dus weer terug af wil.
Toegegeven: ik vond (en vind) dat soms spannend. Vooral als ze wat te dicht aan de zijkant zit, ben ik bezorgd dat ze eraf gaat vallen. In het begin zorgde ik er dan ook altijd voor dat ik in de buurt bleef. En als dat niet kon, zette ik haar, tot haar grote (en terechte) frustratie, terug op de grond. Ondertussen vind ik het niet zo’n probleem meer en laat ik haar doen. Het grappige is ook dat ze zelden op haar eigen stoel zal klimmen, maar meestal die van haar zus neemt. Daar zal waarschijnlijk meer te rapen vallen of zo.