Voor ik mama werd, kende ik niks van borstvoeding. Er waren maar weinig mama’s in mijn omgeving die het (openbaar) deden en al helemaal geen mama’s die het echt lang deden. “We zien wel.” Dat was mijn motto voor de bevalling als het ging over borstvoeding. Ik wist dat ik het wou proberen, maar niet ten koste van alles.
Haha. Daar moet ik nu eens goed om lachen.
Vanaf het eerste moment dat onze dochter dronk, voelde ik dat het iets was dat ik voor de volle 100% wou. Iets dat ik niet zomaar zou opgeven. De eerste weken waren lastig. Ik was onervaren, onbeholpen en onzeker. Een app op mijn gsm vertelde me wanneer ze voor het laatst had gedronken, aan welke kant en hoe lang. Ik herinner me nog sessies van 45 minuten. Elke keer opnieuw.
Nog in het ziekenhuis kreeg ik kloven. Voor wie dat ook gehad heeft: het is geen pretje he. Ik geloof dat ik ergens in die eerste dagen 24u afgekolfd heb om mijn borsten wat rust te gunnen. Daarna sprak mijn vroedvrouw over tepelhoedjes. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar ik wou het wel proberen. Alles om niet meer constant af te kolven want vooral ’s nachts vond ik dat heel vermoeiend. Met de tepelhoedjes konden de kloven genezen en gingen we verder met ons verhaal. Ik weet trouwens dat tepelhoedjes algemeen gezien niet aangeraden worden omdat het daarna moeilijker kan zijn om terug te gaan naar “normaal”, maar voor ons is dit geen probleem geweest.
De eerste keer in het openbaar borstvoeding geven, vond ik best wel spannend. En toch maakte ik er geen probleem van. In het begin legde ik wel eens een tetradoek over mijn schouder, maar ik vond dat zo’n gedoe dat ik daar redelijk snel mee gestopt ben. Het helpt ook wel dat ik tot op de dag van vandaag geen negatieve opmerkingen gekregen heb. En ja, er zal wel eens iemand gekeken hebben, maar meestal hield ik mijn blik op mijn dochter gericht waardoor ik dat niet gemerkt heb.
En toen ging ik terug werken. Ze was toen 5 maanden. Ik weet dat er veel mama’s zijn die dan stoppen, maar daar dacht ik niet aan. Ondertussen had ik de FB-groep van La Leche League Vlaanderen ontdekt. Daar vond ik heel veel informatie en las ik ook veel verhalen van mama’s die zelfs hun peuters of kleuters nog lieten drinken. Dat inspireerde me. Mijn gehuurde kolfbak (dat mag je letterlijk nemen) van het ziekenfonds ging mee naar school en bleef daar nog 8 maanden staan. In het begin kolfde ik elke pauze. Daarna enkel nog ’s middags. Ik heb ook dat nooit als een opgave gezien (de afwas wel, maar het kolven zelf niet). Ik denk daar zelfs met plezier aan terug: het waren rustmomentjes voor mij. Ik zette een vlog op of keek naar foto’s en filmpjes van mijn dochter terwijl ik kolfde. Toegegeven: ook dat kolven ging vlot. Ik had niet veel tijd nodig om genoeg melk te kolven.
Uiteindelijk heb ik op die manier 18 maanden borstvoeding gegeven. Dat was een keuze en niet omdat er geen melk meer was of zo.
En nu zit ik al 21 maanden in borstvoedingsverhaal nummer 2. Ik wil dit keer graag de WHO-norm van 2 jaar halen en daarna zien we wel. Dit verhaal is trouwens anders dan het eerste. Nu ging het vanaf het begin vlot, heb ik op één keer na nooit kloven gehad. Die ene keer was trouwens twee weken nadat ik mijn tepelhoedjes weg had gegooid wegens toch niet nodig. Het heeft niet veel gescheeld of ik was er nieuwe gaan kopen. Het waren ook geen marathonsessies van 45 minuten, maar korte drinkpauzes van 10 minuten. Die ik trouwens niet meer registreer(de) op mijn gsm. Ook niet om bij te houden aan welke kant ze moest drinken. Dat voelde ik wel.
Ik ben zo blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb. Persoonlijk vind ik het, naast gemakkelijk en handig, ook zalig om mijn dochters dicht bij mij (gehad) te hebben tijdens die momentjes. Om hen te troosten (of getroost te hebben) of hen in slaap te voeden (of gevoed te hebben). Ik zou het echt niet anders willen.
Aan mama’s die het willen proberen en voelen dat het bij hen past, zou ik willen zeggen: geef niet te snel op en zoek hulp. Dat kan bij een lactatiekundige zijn, maar ook via bijvoorbeeld La Leche League. Als ik die laatste groep niet gevonden had, zou ons verhaal nooit zo lang zijn om de doodsimpele reden dat ik niet eens wist dat het kon. Dat het ook normaal is. Dat het zelfs aangeraden wordt.
Aan mama’s die het niet willen proberen omdat ze voelen dat het niet bij hen past, zou ik willen zeggen: doe lekker uw goesting. Ik heb kennissen die heel bewust kiezen voor flesvoeding. Eigenlijk is dat misschien wel in het algemeen het motto: doe lekker uw goesting. Want eerlijk is eerlijk: er is altijd wel iemand die commentaar heeft. Kies je voor flesvoeding dan zijn mensen verbaasd dat je geen borstvoeding kiest. Geef je langer dan een bepaalde periode borstvoeding dan zijn mensen verbaasd dat je nog altijd niet gestopt bent.