Grote emoties, de meeste volwassenen zijn er bang van. Huilen wordt al snel gezien als zwak, woede als het verlies van controle. We worden ongemakkelijk als iemand anders het in ons bijzijn voelt, die grote emoties. Liefst van al willen we het zo snel mogelijk weer oplossen. Ik ook hoor. Nog steeds. Het is pas sinds ik bezig ben met aware parenting dat ik weet dat die hevige emoties een functie hebben. Ook bij volwassenen trouwens. Het zorgt ervoor dat ik me daar bewust van ben als ik iemand anders verdriet zie hebben of boos zie worden. Dat ik zal proberen om het niet op te lossen, maar te luisteren en het er te laten zijn.
Door de kijk van vele anderen op big feelings, vind ik het wel lastig om die zelf te tonen. Ik slik tranen nog regelmatig in. Voel me daar nog vaak beschaamd om. Daar is nog werk te doen voor mezelf want het zorgt er wel voor dat er spanning blijft. Om een concreet voorbeeld te geven: ik vind het heel spannend om naar de autokeuring te gaan. Sowieso ben ik op zo’n plaatsen bang dat ik “een fout” ga maken of niet ga weten wat ik moet doen, maar toen ik daar vele jaren geleden voor het eerst alleen naartoe ging, werd ik wat neerbuigend behandeld door een man die daar werkte. Hij deed en zei dingen waaruit ik kon afleiden dat hij me zag als “dat jong juffrouwtje dat hier allemaal niks van kent”. Dat voorval heeft de angst die er al zat, versterkt. Met als gevolg dat ik daarstraks, toen het weer zover was, met bonkend hart in mijn auto zat te wachten tot de poort open ging. Ik heb op dit moment opnieuw de neiging om me te gaan verontschuldigen voor dat gevoel of om het te afschrijven als onnozel, maar het is er. Die spanning is daar blijven zitten omdat ik die nooit heb kunnen ontladen. Of eigenlijk: omdat ik dat nooit heb mogen ontladen van mezelf want dat is maar flauw.
En dat is het mooie aan kinderen: zij trekken zich allemaal niks aan van gepast of ongepast zolang ze iemand bij zich hebben waar ze zich veilig bij voelen. Dan gaan alle remmen los: schreeuwen, brullen, stampen of kloppen in de lucht, hartverscheurend huilen … Het kan allemaal. Als er tenminste niemand is die zegt dat ze moeten stoppen. Dat het nu wel welletjes is. Dat het toch niet erg is. Dat ze zo flauw niet moet doen. Dat het voorbij is. Dat het niks is. Dat het niks is om zo boos voor te worden. Dat er straf volgt als hij nu niet stopt. Dat er een snoepje is en of ze daar misschien zin in heeft.
Ja, je kan je ongemakkelijk voelen bij de gevoelens van anderen of bij die van jezelf. Dat mag. Beter nog: dat is goed want zo leer je weer wat bij over jezelf. Het leert je dat er daar vanbinnen nog wat zit om mee aan de slag te gaan. Dat er nog heel wat is om te voelen en te doorvoelen. Omarm het ongemakkelijke. Vertel jezelf dat dat er mag zijn. En kijk verder welke gevoelens er misschien nog allemaal zitten. Die mogen er ook allemaal zijn. En laat je kind(eren) ondertussen verder boos zijn, frustratie voelen of wenen. Met jou in de buurt en als veilige haven.