Jep, afgestemd opvoeden is niet gemakkelijk. Soms lijkt het wel alsof mensen ervan uitgaan dat deze manier van opvoeden ervoor zorgt dat kinderen geen huilbuien meer hebben, dat ze het nooit eens oneens zijn met je en dat ze niet zeuren.
Als je dan al eens vertelt dat die dingen wel gebeuren, krijg je soms als commentaar dat je dat aan jezelf te danken hebt. Dat je maar strenger moet zijn. Dat je ze moet klaarstomen voor de harde wereld. Dat je ze zo soft niet moet behandelen of maken.
Ik ben het daar, uiteraard, niet mee eens. Wat onze wereld volgens mij nodig heeft, is juist meer zachtheid in plaats van een strenge en harde aanpak. Ja, onze maatschappij kan hard zijn. Maar als we allemaal altijd hetzelfde blijven doen, krijgen we ook altijd hetzelfde resultaat. Het is pas door iets anders te doen, dat je misschien met hele kleine stapjes iets kan veranderen. Daarnaast voelt het voor mij persoonlijk ook niet goed om bewust hard te reageren op mijn kinderen. Om hen liefde te ontnemen op de moeilijke momenten in plaats van liefde te geven.
Maar dat dat (altijd) gemakkelijk is, dat ga je mij niet horen zeggen. Ik ben gevoelig aan veel lawaai en zeker als ik al geïrriteerd of opgejaagd ben. Je kan je dan misschien wel voorstellen dat een huilend kind er voor mij soms echt niet bij kan. Ook ik heb moeten leren om te luisteren naar tranen en verdriet in plaats van het af te wimpelen met een “het is niks” of een “daar moet je toch niet voor wenen”. Dat is een bewust proces waar veel tijd en vooral ook energie in kruipt. En waarbij je jezelf vaak tegenkomt. Dus nee, gemakkelijk is dat zeker niet.
En dat kinderen er onhandelbaar door worden, daar geloof ik al helemaal niet in. Het is normaal voor hun ontwikkeling om grenzen op te zoeken. Om te kijken en leren wat er kan en wat niet. Een kind moet dat niet afleren en zeker niet door gestraft te worden.
Wie aan afgestemd opvoeden doet of wil doen, kiest daar vaak voor omdat het past in hun langetermijnvisie. Het past in een groter geheel. Eén waarbij er respect getoond wordt voor een kind om het zo tot een volwassen persoon groot te brengen, die in verbinding staat met zichzelf en met de wereld rondom hem. Die weet wat hij wil en daarvoor kan gaan zonder over lijken te gaan. Die nee durft en kan zeggen en ook naar de nee van iemand anders kan luisteren. Die weet waarvoor die gevoelens dienen, dat die er mogen zijn en ook weer passeren.
Dus nee, het is niet gemakkelijk, maar je weet waarvoor je het doet en het betekent niet dat je het fout doet. Het is elke keer opnieuw leren en proberen. En dat is het, volgens mij, waard.