’t Is allemaal schoon in theorie, dat afgestemd opvoeden. Maar in praktijk is het soms moeilijk. De frustratie, machteloosheid en andere moeilijke emoties overvallen me soms ook. En dan is het niet gemakkelijk om mezelf kalm te houden. Ik heb dat eigenlijk ook niet echt geleerd ooit als kind: hoe ik best om kan gaan met bijvoorbeeld woede. En met mij zullen er zo heel veel andere mama’s en papa’s zijn. Maar nu is het wel aan ons om het onze kinderen wel te leren. Dat kan alleen maar door lief te zijn voor ons innerlijk kind, onze triggers te kennen én een paar snelle trucs hebben voor de momenten dat het wat heet wordt.
Ik deel mijn favorieten:
- Neem een time-out. Zelf dus, niet je kind. Op het moment dat ik nog redelijk kalm ben, leg ik uit dat ik even rustig moet worden en alleen wil zijn. Daarna ga ik eventjes ergens alleen zitten. Enkel en alleen als de situatie voor de meisjes veilig is uiteraard.
- Diep in en uitademen. Of mediteren. Meestal is dat laatste dan in combinatie met de time-out. Diep in en uitademen kan eender waar.
- Mezelf eraan herinneren hoe ik wél wil reageren. Ik probeer me op zo’n moment ook echt in mijn kind haar schoenen te zetten.
- Naar buiten gaan. Dit is wat werkt als we allemaal wel een pauze kunnen gebruiken.
- Alleen gaan wandelen. Dat doe ik op de avonden dat ik het even helemaal gehad heb.
- Samen kleuren.
- Uitspreken naar mijn kind dat ik het even niet meer weet. Soms komen ze met een oplossing of zien ze in dat het veel van me vraagt op dat moment. Soms ook niet.
- Slapen. Of semislapen. Op de dagen dat het druk is en ik me moe voel, durf ik soms in het midden van de dag mijn hoofd even op mijn armen te leggen aan mijn bureau/in de zetel… Ik slaap daarom niet helemaal (want soms zijn ze nog in de buurt), maar het helpt toch om wat rust te vinden.
- Een liedje draaien waar ik ofwel energie van krijg ofwel van ga wenen.
- Foto’s kijken van de meisjes. Liefst zo schattig mogelijk.
En als me dat niet meer lukt, rest me enkel nog “sorry” nadien.