Het is niet omdat je je kind afgestemd opvoedt, dat alles rozengeur en maneschijn is. Dat er geen moeilijke momenten zijn. Dat je kind geen meltdown krijgt. Dat jij ten alle tijden een perfect afgestemde reactie geeft. Dat alles peis en vree is zonder meer.
Er leeft heel vaak nog het idee dat je het je kind lastig moet maken als het het al lastig heeft. Dat je boven je kind moet staan. Moet laten voelen wie de baas is. Sterker nog, vaak wordt het als een probleem gezien als je te soft omgaat met je kind. Als je luistert. Het wordt als toegeven gezien. Als met je laten sollen.
Ik ben het daar niet mee eens. En ik kan hier een hele uitleg geven waarom niet, wat ik ook nog wel een beetje zal doen, maar in ’t kort gezegd is het gewoon omdat het voor mij niet goed voelt. Pas op he, er zijn momenten (of dagen) waarop het mij ook niet lukt. Waarop ik weet wat ik zou “moeten” doen en toch iets anders doe. Maar het grootste deel van de tijd voelt het voor mij niet natuurlijk, niet goed om streng te zijn wanneer mijn kind het moeilijk heeft. In plaats van afstand te nemen (soms letterlijk) wil ik juist nabijheid tonen en voelen.
En nee, dat is niet gemakkelijk. Want kiezen voor een andere weg wil niet zeggen dat ik het altijd weet. Verre van zelfs. Het wil niet zeggen dat mijn kind ineens een modelkind wordt en niet meer door de normale (!) ontwikkelingsfases gaat. Het wil, zoals ik net al aanhaalde, niet zeggen dat ik altijd kalm en in verbinding blijf.
Maar ik probeer altijd de lange termijn voor ogen te houden. Het grotere plaatje: verbondenheid, liefde en 100% jezelf kunnen zijn. Dat is wat ik belangrijk vind. Belangrijker dan korte termijnzaken als straffen of belonen, gehoorzaam zijn, woede of verdriet vooral niet laten zien want je zou maar eens als zwak moeten overkomen. Ik wil dat mijn kind zich veilig voelt. Dat het een plaats heeft waar het volledig zichzelf kan zijn. En met die plaats bedoel ik niet per se een fysieke plaats, maar wel een plaats bij mij. Dat ik een veilige haven kan zijn en kan helpen met die grote emoties, met respect tonen, met veilige en nuttige grenzen.
En dat is moeilijk. Ik vind het ook niet altijd gemakkelijk om naar gehuil te luisteren. Of om mijn kind in het midden van de winkel op haar rug te zien liggen boos zijn. Of om naar frustraties te luisteren. Of om geduldig te blijven luisteren. Of om verder te kijken dan dat irritante gedrag. Ik heb dit pad niet gekozen omdat het me gemakkelijker leek. Ik heb het gekozen omdat het goed voelt. Omdat ik hoop dat er op de lange termijn iets moois uit komt. En dat het er dan nu niet altijd mooi uitziet, dat is dan maar zo. Dat betekent niet dat ik het verkeerd doe. Of dat jij het verkeerd doet.