Sint-Maarten betekent hier in het drop van deur tot deur gaan zingen voor snoep, centjes of mandarijnen. Heel leuk maar je blijft achter met een gigantische berg snoep.
Nu vind ik het echt geen probleem dat mijn kinderen eens snoepen. Ik ben geen fan van het te verbieden want volgens mij werk je daar meestal alleen maar schransen mee in de hand. Maar met zo’n berg snoep kan je al bijna niet anders dan elke dag iets eten. En ook daar ben ik geen fan van want het draagt weinig tot niets bij aan onze gezondheid en suiker werkt verslavend.
Ik was dus voorzien en had vooraf met de meisjes afgesproken dat ze allebei een vast aantal dingen mochten kiezen en dat we de rest ook weer zouden uitdelen. Dat was goed en uiteindelijk kozen ze vijf dingen, los van de zakjes chips (voor chipsavond), de mandarijnen en de zakjes snoep (voor mijn vriend).
Alles in kannen en kruiken zou je denken. Maar toen kwam er zo’n vervelend stemmetje in mij. “Die arme kinderen seg, dat ze al die snoep weg moeten geven.” “Een hele voormiddag gezongen en bijna alles wat ze verdiend hebben moeten ze weggeven.”
Niet mijn stem, dat besef ik ondertussen. Maar ik hoor ze wel en ga me er zelfs een tikje schuldig door voelen. Gelukkig kan ik zeggen dat ik de stem hoor, dat ik begrijp wat ze zegt maar dat ik het niet eens ben. Ik zet er mijn eigen stem tegenover. En leg aan de meisjes nog eens uit waarom ik hen laat kiezen.
Laat je dus niks wijsmaken door zo’n stem die niet van jezelf is en durf te vertrouwen op je eigen stem. Ik zeg niet dat die andere stemmetjes dan verdwijnen. Ze blijven soms tot vervelens toe de kop opsteken, maar jij kiest of je ze gelooft en erin meegaat of niet.