Het kan al eens lijken dat het op een ander altijd rozengeur en maneschijn is. Dat het er daar allemaal altijd heel rustig en vredig aan toe gaat. Onlangs nog kreeg ik een berichtje van een mama met de vraag hoe het komt dat ik het moederschap niet als zwaar ervaar. Ik heb daar geen antwoord op want inderdaad, ik ervaar het niet als zwaar, maar soms is het dat wel. Er zijn momenten, dagen, weken dat het minder van een leien dakje loopt dan in andere periodes. Ik probeer mezelf er dan altijd aan te herinneren dat het een fase is die weer voorbij gaat. Soms helpt dat, meestal niet.
Het zijn ook wel die moeilijke momenten of periodes waar ik, en jij waarschijnlijk ook, veel van leer. Ze doen me in de spiegel kijken, reflecteren, maar soms is het ook groter. Soms laten ze me ook stilstaan bij wat ik belangrijk vind. Als het me te veel wordt, als ik me snel geïrriteerd of gefrustreerd voel dan is dat meestal omdat er in mij iets aan de hand is. Omdat ik met iets worstel en dat ligt heel vaak niet bij of aan mijn kinderen. Door daarover na te denken krijg ik vaak beter voor ogen wat ik dan wel wil. Of waar ik mee zit.
Het moederschap mag soms zwaar zijn. Dat hoort erbij. Het maakt je geen minder goede mama. Het maakt je een menselijke mama.