Ik wil mijn dochters graag leren te luisteren naar hun gevoel. En tegelijk vind ik dat soms heel moeilijk om zelf mee te luisteren naar hun gevoel.
Ze hebben allebei één of meerdere hobby’s. Na probeerlessen werden ze ingeschreven. Sowieso ben ik niet van het principe dat ze iets moeten blijven doen enkel en alleen omdat wij er geld voor betaald hebben. Als je een heel schooljaar elke week tegen je zin ergens een uur of langer moet gaan staan/zitten/bewegen… Daar heeft echt niemand iets aan.
Maar wat dan als ze het we leuk vinden, maar een dag geen zin hebben? En wat als dat eerst de reden is en er daarna buikpijn bij komt kijken? Dan merk ik dat ik het lastig begin te vinden om hen te laten luisteren naar hun gevoel. Dan komen er stemmetjes in mijn hoofd. “Ze kunnen wel niet altijd hun goesting doen he”. “Ze moeten ook wel leren dat ze soms eens iets moeten doen dat ze niet willen.” “Wat als dit het begin van een lange reeks “geen zin hebben in hobby x” is?”
Chance dat ik weet waar dat van komt. Vanwaar dan? Uit mijn eigen kindertijd he. Het zijn dingen die mij, jou en met ons een hele generatie aangeleerd werd. Doorzetten. Volharden. Het leven is niet altijd een feestje. Niet eens per se door mijn eigen ouders trouwens want mijn broer is na een paar weken/maanden voetbal gestopt omdat hij elke keer vroeg of het moest. Terwijl zowel mijn mama’s als mijn papa’s kant een voetbalfamilie is/was.
Maar ik wijk af. Het zijn dingen die ons geleerd zijn. Dingen die volgens mij compleet onnuttig en zelfs schadelijk kunnen zijn. Iedereen kent wel iemand die een burn-out (gehad) heeft. Het resultaat van je gevoel compleet te negeren en maar door te gaan. En niet bepaald het rooskleurige toekomstbeeld dat ik mijn kinderen toewens.
Dus zet ik die stemmetjes opzij. Vertel ik mezelf dat ik er vooral niet naar moet luisteren. Dat ze wel een reden zullen hebben waarom vandaag geen dag is voor hobby X. In de hoop dat ik hen in deze maatschappij wel kan leren luisteren naar hun gevoel.