Het kan aan mijn (éénzijdige) IG-feed liggen, maar ik heb de indruk dat er toch meer en meer ouders bewuster omgaan met Sinterklaas. Ik heb er alleszins al veel over zien verschijnen de afgelopen dagen. Over het vieren op een manier die past binnen bewust of verbindend ouderschap.
Laat ik eerst even delen hoe wij het aanpakken. Wij vieren Sinterklaas, maar letten op onze verwoording. Tot nu toe hebben we nog niet letterlijk gezegd dat hij niet bestaat. Anderzijds zeggen we ook niet dat hij wel echt is. Wat zeggen we dan wel? Dat we Sinterklaas vieren en dat daar cadeautjes bij horen. Niet dat die van de Sint komen en ook niet dat hij door de schoorsteen naar binnen komt. Dat zou in ons geval totaal belachelijk zijn want wij hebben geen schoorsteen. Oh en ook al zeker niet dat enkel brave kindjes iets krijgen.
Dat laatste is ook meteen de reden waarom ik haar geen Sinterklaasprogramma’s laat kijken. Ik heb mijn best gedaan om filmpjes te zoeken, maar er wordt zo vaak verwezen naar brave kindjes dat ik het maar laat. Dat is trouwens ook wel een beetje het idee achter de manier waarop wij het vieren: we geven het niet te veel aandacht. We lezen boekjes, hebben handpoppen en passen de seizoenstafel aan. Liedjes zingen we ook (in aangepaste versie soms) en hier en daar zullen we wel eens iets knutselen. Maar we kijken dus geen filmpjes, gaan ook niet bewust ergens een Sint opzoeken en we zetten ook niet vooraf al tien keer een schoen. De reden daarvoor is dat we het zo rustig en eenvoudig mogelijk willen houden en zo niet te veel spanning willen opbouwen. En eerlijk? Ik vraag me soms ook af of het hele Sinterklaasgebeuren niet vooral gestuurd wordt door het plezier en enthousiasme van de ouders.
Wat dan als er vragen komen? Als er vragen komen, zijn er twee opties: ofwel kaatsen we de vraag terug en mag ze die zelf beantwoorden (doe ik wel vaker) ofwel antwoorden we en zijn we eerlijk. Wat we dan graag zouden vertellen is dat Sinterklaas een man is die ooit geleefd heeft en dat we die nu nog steeds vieren door te verkleden, cadeautjes uit te delen en lekkere dingen te eten.
Vraag je je af waarom ik mijn kinderen de verwondering, het plezier zou willen afnemen? Wel, om te beginnen denk ik niet dat ik dat doe. Kinderen kunnen tot de leeftijd van een jaar of zeven echt en fantasie nog niet goed uit elkaar houden. Voor kinderen van de kleuterleeftijd is er nog zoveel wonderlijks te ontdekken in de wereld dat ze eigenlijk van niks opkijken. Dat betekent dat, zelfs als ze weten dat Sinterklaas niet echt is, toch meegaan in het spel, de fantasie als hij voor hun neus staat. En dat weet ik uit theorieboeken, maar ook uit ervaring. Ik heb jaren lesgegeven in een school waar kinderen van allerlei culturen bij elkaar zaten. Moslimkinderen geloven niet in Sinterklaas. En toch werden zij helemaal meegezogen in het verhaal en de fantasie als hij op school was. Er was geen enkel (jonger) kind dat dan riep: “Jij bent niet echt!”
Daarnaast voelt het gewoon niet goed om te liegen. Ik wil graag een vertrouwensband met mijn kinderen en voor mij hoort daar eerlijkheid bij. Dus ook eerlijk zijn over zoiets als de Sint. Het is niet omdat dat in de loop van de jaren een geheim geworden is, dat je daar ook als vanzelf aan mee moet doen. Zelf heb ik het mijn ouders volgens mij nooit kwalijk genomen dat ze hierover gelogen hebben, maar ik ken andere verhalen en ik zou dat zelf niet willen meemaken.
Oh en dan wil ik nog één ding zeggen over de Spiekpietjes. Ik vind die figuren geweldig. Ik hou van Thaïs Vanderheyden. Maar ik kies bewust om er niks rond te doen omdat ik weet wat voor spanning het een kind kan geven. Om opnieuw een voorbeeld te geven van op school: er waren kinderen die heel november en het begin van december op zoek waren naar Spiekpietjes en zeker wisten dat ze er ééntje gezien hadden. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe zenuwachtig en ongemakkelijk ze zich moeten voelen om te denken dat er op elk moment, zonder dat ze het weten, iemand naar hen aan het kijken kan zijn om informatie te verzamelen. Geen Spiekpietjes voor ons dus.
Een aantal vragen om over na te denken
Tot zover ons verhaal. Ik wil je nog een aantal vragen meegeven om eens over na te denken.
- Hoe voel jij je bij het Sinterklaasgeheim?
- Hoe wil jij Sinterklaas presenteren: als een echt iemand of als een fictief figuur (vergelijkbaar met bv. de figuren van Studio 100 of Disney)
- Stel dat je het toch als geheim wilt houden. Hoe ga je dan uitleg geven bij vragen over de schoorsteen, waarom een kind een tablet krijgt en dat van jou “maar” een knikkerbaan, waarom sommige kindjes niks krijgen …? Wat ga je zeggen als je kind ronduit vraagt of het allemaal wel echt is? Ben je dan bereid om te liegen?
- Stel dat je het niet geheim wilt houden. Wat ga je zeggen tegen je kind? Hoe ver ga je daarin gaan?
Zie ginds komt de stoomboot
Dit moet één van de bekendste Sinterklaasliedjes zijn, maar ook het liedje waarin het gaat over braaf en stout zijn. Ik hoorde vorig jaar ergens een aangepaste versie, maar die was voor Nederland bedoeld dus ik heb er mijn eigen versie van gemaakt. Voorlopig ben ik nog de enige die deze zingt (denk ik) en krijg ik bedenkelijke blikken van mijn dochter. Ik hoop daar verandering in te brengen. Je kan de tekst hieronder aanvragen en dan ben ik niet meer alleen en kunnen we dit lied hopelijk op een andere manier zingen.