De afgelopen weken ben ik stilaan gestart met onze jongste dochter op het potje te zetten. Ik hoor je al denken “Nu al?” dus laat het me even uitleggen.
Sinds ze ongeveer drie maanden was, gebruiken we wasbare luiers. Naar ’t schijnt zou dat het zindelijkheidsproces iets vergemakkelijken omdat dat nat blijft en kindjes dus sneller het verband leggen tussen plassen en een natte pamper. Al denk ik eerlijk gezegd ook wel dat kinderen “gewend” zijn aan dat natte gevoel tegen dat ze effectief op het potje leren gaan. Enfin, ik ben op dit moment helemaal niet van plan om die pampers al achterwege te laten, maar ik wil haar wel laten wennen aan het idee.
Daarom zet ik haar sinds kort op het potje als ze wakker wordt na een dutje (zo’n 5 à 10 minuten later meestal). Ik wil dit de komende weken uitbreiden met momenten waarop we weggaan en waarop ik haar pamper ververs. Het doel is niet om haar te dwingen, maar wel om haar te laten wennen aan op het potje zitten en aan het plassen (of kaka doen) buiten een pamper. Ik laat haar dus niet zitten totdat ze iets gedaan heeft, maar volg haar. Als ze rechtstaat, pak ik haar op. Als ze protesteert, pak ik haar op. Vorige week is ze bijvoorbeeld geen één keer langer blijven zitten dan 3 seconden. Dat is prima.
Er staat een mandje met boeken bij het potje zodat ze echt op haar gemakje op het potje zit met een boekje erbij.
Als ze dan plast, maak ik er geen groot gebeuren van. Ik vertel haar dat ze geplast heeft. That’s it. Geen applaus, bravo, gejuich omdat ik zoiets als naar het toilet gaan beschouw als een doodnormale zaak en dat ook zo wil overbrengen. Anderzijds dus ook geen boegeroep of teleurgestelde gezichten of uitspraken wanneer er niets gebeurt.
Ik begrijp dat er misschien mensen zijn die 10 maanden enorm vroeg vinden om een kind op het potje te zetten. Op dit moment heb ik de luxe om dat te kunnen doen omdat ik thuis ben met haar. Persoonlijk vind ik dat kinderen tegenwoordig heel vaak heel laat op het potje leren gaan. Wat absoluut geen verwijt is en waar ook wel verschillende redenen voor zullen zijn. Ik was eigenlijk zelfs het liefst van al nog vroeger begonnen. Als je bij baby’s begint met die zindelijkheid, wordt dat “Elimination communication” (EC) genoemd. Heel interessant om eens op te zoeken voor wie dat interessant vindt. De reden dat ik het niet gedaan heb, is voornamelijk omdat ik geen tijd vond om er meer over te lezen.