Volgens mij schreef ik er al eens eerder over, maar ik wou het hier op mijn blog ook een plekje geven: geloven in de eerlijkheid van je kind. Ook als je weet dat het liegt. Dat is de truc voor eerlijkheid hier.
Ik leg het even uit. Er is een periode geweest dat één van mijn dochters regelmatig een leugentje vertelde. Geen erge dingen he, maar zo van die kinderlijke streken. Het resultaat was wel dat wij op den duur niet meer wisten wat we wel en niet konden geloven. Toen hebben we een afspraak gemaakt: we zouden altijd de waarheid aan elkaar vertellen en de ander zou er ook altijd op vertrouwen dat het de waarheid is. Dat tweede deel was belangrijk omdat ze heel vaak vroeg “Geloof je mij mama?”
En die afspraak geldt tot op de dag vandaag en zorgt er ook voor dat ze eerlijk zijn. Nee, niet altijd. Of niet onmiddellijk. Maar ofwel komen ze er een beetje later zelf op terug ofwel los ik het op door te zeggen dat ik hen geloof want dat wij afgesproken hebben om altijd de waarheid te zeggen. Dat helpt altijd om hen de échte waarheid te laten zeggen.
Ik geloof dat vertrouwen één van de belangrijkste fundamenten van een relatie, eender welke relatie, is. Ik geloof ook dat het schaden van dat vertrouwen voor hen, net zoals dat dat voor mij is, niet goed voelt. Dat dat wringt. En dat ze het daarom niet zullen doen.
Daarnaast wil ik ook dat ze weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen. Dat er niet gelogen moet worden. Dat ze eender wat kunnen vertellen tegen mij. Dat lijkt me een zeer belangrijk punt voor wanneer we nog eens tien jaar verder zijn. En dat benadruk ik ook. Ik zeg dan letterlijk dat ik wil dat ze weten dat ze met alles terecht kunnen bij mij. Dat ik liever de waarheid heb dan een leugen. Dat ik het belangrijk vind dat ze weten dat ze (op) me kunnen vertrouwen.
Geen idee hoe dat effectief gaat uitdraaien natuurlijk, maar voor nu werkt het.
Als de meisjes onderling discussiëren dan gebruik ik dat ook. Dan zeg ik dat de ene wel kan denken dat het zus of zo is gegaan, maar dat als de andere zegt dat dat niet zo is, ze moeten vertrouwen op elkaar. Erop vertrouwen dat ze allebei de waarheid spreken. En dat is dan misschien niet dezelfde waarheid. Of misschien ook wel en dan zien ze dat op dat moment soms ook in. Het is belangrijk om enerzijds te leren dat in een discussie niet per se één iemand gelijk heeft en anderzijds dat het helemaal oké is om van gedachte te veranderen.
P.S.: De foto van de koekjes heeft in werkelijkheid niks met deze post te maken. Maar ik kon niet onmiddellijk een andere foto vinden en aangezien er bij veel kinderen leugentjes verteld worden over het al dan niet snoepen koos ik deze maar. Dat, en het feit dat ik trots ben op dit zelfgemaakte koekjesblik voor de verjaardag van mijn grootmoeder. Kwestie van eerlijk te zijn he. 😉