Ik ben geen consequente ouder. En waarschijnlijk zullen er heel wat zijn die zeggen dat ik dan niet goed bezig ben, maar ik vind juist dat ik wel goed bezig ben. Laat me even uitleggen waarom.
Soms gebeurt er iets. Eén van mijn dochters doet of zegt iets. Of doet of zegt iets juist niet. Laat ons als voorbeeld nemen dat ik gevraagd heb om op te ruimen en mij toch zeker even te helpen omdat er nog veel ligt en het al wat later is. En één van die dochters helpt niet mee. Integendeel, ze ligt wat te liggen, neemt hier en daar wat speelgoed vast om te spelen en nog erger: ze neemt ook nog andere spullen die eigenlijk al opgeruimd waren. Kan je het je voorstellen? Ok.
Op zo’n momenten zeg of doe ik soms dingen zonder er over na te denken. Ik heb mezelf niet meer (helemaal) in de hand en reageer dan soms door een straf te geven. Ook al sta ik in de verste verte niet achter straffen. Of achter belonen. Dan zeg ik bijvoorbeeld dat ze de spelletjesavond niet mee mag doen als ze niet meehelpt. Waarop zij dat vijf minuten later al vergeten is – het is een kind dus dat is normaal – en ik dus de maatregel nog eens herhaal. Als een feit. Ze mag de spelletjesavond niet mee doen.
Meestal komt dan het besef. En meestal komt dat er door het grote verdriet bij het kleine mensje te zien. “Maar mama, ik was het vergeten.” In het beste geval heb ik mezelf redelijk snel terug in de hand en kan ik nog bijsturen. In het slechtste geval is dat niet zo en blijf ik boos waardoor ik niemand kan geven wat die nodig heeft.
Maar dat bijsturen betekent dus dat ik niet consequent ben. Ik hou niet vast aan wat ik eerder zei just for the sake of it. Ik leg wel uit waarom. Dat ik boos was en daardoor niet goed meer kon nadenken. Dat ik nu eigenlijk een straf heb gegeven waardoor ik haar veel verdriet gedaan heb terwijl ik eigenlijk niet geloof in straffen. Waarop dan het antwoord komt “Maar mama, dan moet je dat niet doen he.” Klopt kindjes, klopt. Uiteindelijk mag ze dus wel gewoon een spel kiezen en kom ik met hangende pootjes terug op mijn beslissing.
Leer ik hen dan dat alles kan? Dat er geen regels zijn omdat ik te soft ben om er gedisciplineerd mee om te gaan? Nee, dat geloof ik niet. Volgens mij leer ik hen dat je soms een foute beslissing maakt en daar dan op terug mag en kan komen. Dat je hoofd soms tilt slaat en je dan niet op je best bent en een sorry dan op z’n plaats is. Die flexibiliteit en menselijkheid is mij meer waard dan koppig consequent zijn.